Vilches, december 2012.

 

 

Lieve allemaal,

 

Het jaar is weer voorbij gevlogen... Het is 16 december nu ik deze brief schrijf. Nog twee weken en dan is het jaar om. Er zijn veel mensen die geloven dat er nog veel gaat gebeuren in deze twee weken. Speculaties over het einde van de wereld zijn hier niet van de lucht. Bij Domodungu is er zelfs een thema-middag aan gewijd. En inderdaad, veel mensen zijn bang. Of misschien is “ongerust” een beter woord. Eigenlijk gelooft niemand dat het afgelopen is op 21 december wanneer de jaartelling volgens de Maya-kalender opnieuw begint. Dat is net zoiets als toen in het jaar 2000 volgens onze kalender een nieuwe eeuw begint.

 

Maar dat er een zekere onrust heerst onder de mensen, valt niet te ontkennen. Men is alert op vreemde weersveranderingen, aardschokken (die nog steeds vóórkomen), springvloed langs de kust. Dat zijn natuurverschijnselen; maar waar we werkelijk ongerust over zouden moeten zijn heeft te maken met menselijke ingrepen die invloed uitoefenen op de natuur. En daar zijn hier in Chili veel voorbeelden van te noemen: monocultuur in de landbouw, het gebruik van pesticides die de gezondheid aantasten, bos-industrie, verdwijnende gletschers in de bergen door mijn-industrie, hydro-electriciteitscentrales die valleien omvormen tot stuwmeren. Bij het weerbericht op tv wordt telkens de gevaarlijkheidsgraad, -van “geen” tot “extreem”-, gemeld van de UV-straling van de zon. De laatste tijd is het steeds extreem.

 

Sorry dat ik deze brief zo negatief begin.. Ik ben nog zo geschokt door het gebeuren in de VS kortgeleden: 20 kleine kinderen zomaar doodgeschoten, samen met hun onderwijzers. En de “ziekte” van de dader heeft nog een náám ook!! Esto no tiene nombre (dit hééft geen naam) zegt men hier als er iets absoluut onrechtvaardigs gebeurt.

Eindelijk wordt de aanklacht die van Michael Moore’s film Bowling for Columbine uitging, serieus genomen. Wat doet een gezin met zoveel dodelijke wapens in huis??

En kunnen ze de “actie”-filmindustrie niet eens aanpakken? Ik zie die films soms verplicht, als ik in de bus reis. Om de passagiers te vermaken draaien ze een DVD: wapens, bloed, geschreeuw. (De gringo’s winnen altijd). En dan die computerspelletjes die kinderen al zo jong confronteren met doden, uit de weg ruimen, elimineren. Die moesten eens uit de handel genomen worden. Om nog maar niet te spreken van het oorlogs-speelgoed dat rond deze tijd verkocht wordt.

 

Wat heeft de wereld toch een schreeuwende behoefte aan Vrede, Gerechtigheid en Heling van de Schepping. Ik kreeg een mooi boekje, eigenlijk een pamflet, te leen van een vriend, en citeer hier een stukje over wat ‘bekering’ betekent: Zoals alle profeten vóór hem, ziet Jezus van Nazaret de heersende bezitsverhoudingen, met alle uitbuiterspraktijken en bonusculturen die daarbij horen, als doodsverhoudingen: maatschappelijke, politieke constellaties waarin mensen ten dode gedoemd zijn. En als hij oproept tot omkeer –bekering- zoals alle profeten voor hem, dan bedoelt hij: breek met deze doodsverhoudingen en keer je leven om naar solidariteit, kies voor een ‘systeem’ waarin de woorden over gerechtigheid volbracht kunnen worden, in politieke praktijk gebracht.[1]

Gelukkig bestaan ze nog: mensen die kiezen voor solidariteit, die met oprechte aandacht luisteren naar de noden van medemensen en er wat aan willen doen. Bijna 3000 Westfriezen van alle leeftijden wandelen elk jaar door de Streek ter gelegenheid van de 40MM-aktie ten bate van projecten in ontwikkelingslanden. Volgend jaar al voor de veertigste keer. Negen mensen van de organisatie waren afgelopen oktober op bezoek in Chili en leerden de projecten kennen waar het geld naartoe gaat. Samen met 60 vrouwen van Domodungu wandelden we door de prachtige natuur van Vilches Alto tijdens de lokale versie van de 40MM. Voor mij een heel bijzondere gebeurtenis; het was alsof ik onder familie was. Onder Westfriezen heb je aan een half woord genoeg!

 

Daarna nog méér bezoek uit Westfriesland: vier zussen met de man van één van hen. Op weg naar het zuiden, waar Pater Dirk de Wit heeft geleefd en gewerkt, verpoosden ze een paar dagen in onze Herberg La Leona. De Bietendag, georganiseerd door de familie van Dirk, is ook zo’n geste van solidariteit. Er zijn lichtpunten in de donkere wereld...

 

De deelname aan de aktiviteiten van Domodungu vormen ook een lichtpunt in de levens van veel vrouwen. De foto’s die ik meestuur zijn allemaal genomen hier in Vilches, maar ook in ons huis in Talca zijn er veel aktiviteiten geweest: kringdansen, schilderen met olieverf, yoga, ludieke lichaamsoefeningen, planten kweken in de broeikas, plastic flessen recycleren... noem maar op! Tijdens de sluitingsviering van het jaar vertelden ze wat het voor ze betekend heeft en dat is veel.

 

De aktiviteiten hier in La Leona hebben nog een extra tintje: het verblijf in de natuur. Dat is voor de vrouwen, en zeker als ze uit Santiago komen zoals bij de weekends van ons theologie-programma, alleen al een verademing. Als het even kan, nemen we een wandeling naar de rivier op in het programma, of een nacht-wandeling naar een open plek om de sterrenhemel te aanschouwen. Zo’n weekend is meestal veel te kort; ze willen allemaal graag blijven! Vorig weekend nog, waren we hier met ons 24-en voor de workshop over het Hooglied. Dat was, evenals vorig jaar, een succes: de zintuigen prikkelende poezie, genieten van de schoonheid van woorden en omgeving, eindigend in een recital met eigen gemaakte gedichten over “jezelf als een begeerlijk mens”!

 

Lieve mensen, ik laat het hierbij voor deze keer. Laat dit einde-jaar er een zijn van rust, huiselijke gezelligheid, het uitwisselen van warmte en liefde om gesterkt en vol ánimo het nieuwe jaar in te gaan.

 

Anneke.

---